κινητό

"Καλά δεν θα το πιστέψεις!" της είχε πει και τα μάτια του άστραφταν
"Τι είναι καλέ; Θα με σκάσεις!" του έπιασε τα χέρια και τον κουνούσε πέρα δώθε, όσο εκείνος στεκόταν ακίνητος έχοντας δέσει τα χέρια του πίσω από τη πλάτη.
"Τα νταααν!" φώναξε και της έδειξε το καινούργιο του τηλέφωνο. "Δεν θα το πιστέψεις! Το κέρδισα στον διαγωνισμό! Ανάμεσα σε 5000 συμμετοχές! Δεν είναι υπέροχο;"
Από τότε ο Γιάννης και η Μαρία υιοθέτησαν και το κινητό. Εγινε το τρίτο μέλος της σχέσης. Η Μαρία ζήλευε μερικές φορές, όμως ήταν τόση η χαρά του Γιάννη που ξεπερνούσε τον θυμό της με ένα καλωσυνάτο χαμόγελο.
Την περασμένη Τρίτη πήγαν στο TheMall για να αγοράσουν ένα δωράκι για την αδελφή της Μαρίας. Είχε τα γενέθλια της.
Ο Γιάννης κάθε λίγο και λιγάκι χαίδευε το κινητό του μέσα στην τσέπη του. Σαν να το καθησύχαζε επειδή το αμελούσε.
"Γιάννη, έλα λίγο που σε θέλω να μου πεις τη γνώμη σου για ένα μπλουζάκι" του μήνυσε η Μαρία.
Εκείνος βαριεστημένα σηκώθηκε. Την ώρα εκείνη πέρασε ξυστά από δίπλα του ένας νεαρός. Υστερα κι ένας άλλος.
"Είστε καλά ρε;" τους φώναξε θυμωμένα ο Γιάννης "Μέσα στο Μώλ παίζετε κηνυγητό; Να σας δει ο σεκιουριτάς να σας πω εγώ!"
Αναστατωμένος όπως ήταν πήγε στη Μαρία
"Καλό είναι!" της είπε δίχως να κοιτάξει καθόλου. Είχε το νου του στους νεαρούς. Έβλεπε τον εαυτό του να τους έχει πιάσει και να τους μοιράζει χαστούκια. Ασυναίσθητα έβαλε το χέρι του στη τσέπη. Ξαφνικά ένιωσε τον κόσμο να χάνεται. Σκοτίνιασε απότομα. Εψαξε κάπου να πιαστεί από κάπου.
"Το κινητό μου..." ψιθυρισε και σωριάστηκε στο πάτωμα.
Ετρεξαν όλοι να τον συνεφέρουν. Η Μαρία του άδειασε ένα μπουκάλι νερό στο κεφάλι.
"Μην κάνεις έτσι..." τον παρακάλεσε
"Μου το πήρανε..." είπε εκείνος ξεψυχισμένα.
Ακούστηκε το κινητό της Μαρίας.
Το εβγαλε από τη τσάντα της.
"Δεν το πιστεύω..." είπε και ξεροκατάπιε... "Μου τηλεφωνείς;" είπε...
Τα μάτια του Γιάννη σα να άνοιξαν λίγο πιο πολύ
"Ναι..." είπε δειλά η Μαρία
"Συγκνώμη..." ακούστηκε από την άλλη άκρη "βρήκα τελεφωνο και πήρα να έρθετε εντώ να σας  ντώσω" είπε με σπαστά ελληνικά μια γυναικεία φωνή.
Εδωσαν ραντεβού στην είσοδο. Ο Γιάννης δεν μπορούσε να περπατήσει. Ξανακάθησε. Πέρασε μισή ώρα.
"Θα έχει φύγει..." είπε καθώς πήγαιναν μαζί να συναντήσουν τη γυναίκα
Στην είσοδο ωστόσο υπομονετικά περίμενε μια μεσόκοπη γυναίκα. Στο χαμόγελο της έγραφε "Εγώ είμαι"
Εκείνη την ώρα όλοι οι επισκέπτες του Μωλ ένιωσαν μια γλύκα στην ψυχή τους. Ας μην ήξεραν γιατί. Σε έναν σκληρό κόσμο η ανέλπιστη καλωσύνη γιάτρεψε κάποια κρυφή τους πληγή.