Η τέντα

Δεν σήκωνε άλλες αναβολές. Το δίχως άλλο έπρεπε να γίνει την άλλη μέρα.

Το μικρό διαμέρισμα στον τέταρτο όροφο το έκαιγε ο ήλιος. Εμπαινε μέσα από τις χαραμάδες τις κομματιασμένης τέντας και ορμούσε ακάθεκτος σε κάθε γωνιά. Πυρπολούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Και στο δωμάτιο της γριούλας, της κυρα Θοδώρας και στο δωμάτιο του γιου της, του Αλέκου. Δεν σεβόταν ούτε τα χρόνια της , ούτε την αρρώστια του.

«Να κοιτάξεις αύριο να φέρεις τον τεντά» του είπε καθώς δρόσιζε η μέρα ύστερα από τη δύση.

«Ποιον; Αυτόν εκεί στη γωνία;» ρώτησε ο γιος και έβηξε αδύναμα

«Ξέρεις κανέναν άλλον;» του είπε η μάνα ανακατεύοντας το βραδυνό τους φαγητό πάνω στο μικρό ματάκι της κουζίνας

Εκείνος κάτι μουρμούρισε και ύστερα στρώθηκε στην τηλεόραση μπροστά.

Η γριούλα αφού τέλειωσε το φαγητό, πήρε την σφουγγαρίστρα, έριξε νερό στο μπαλκόνι, σφουγγάρισε, πότισε τις γλάστρες, μαζί και το βασιλικό. Εριξε ένα βιαστικό βλέμμα στο γιο της και έκανε σχέδια για την αυριανή μέρα.

Οταν την αλλη μέρα τέλειωσε ο τεντάς την δουλειά του, αποκλείοντας τον ήλιο από την καθημερινή εισβολή του, μπήκε στο μικρό σαλονάκι. Ήπιε μονορούφι το κρύο νερό που του έφερε στο δίσκο με το σεμενάκι η κυρά Θοδώρα και είπε

«Αντε, το καλύτερο σας έβαλα!»

«Εχει εγγύηση για πολλά χρόνια» ρώτησε η γριούλα και τα μάτια της άστραψαν.

Τα γέλια του γιου της τα έκοψε ξαφνικά ο βήχας του.

Έπεσε ξαφνική σιωπή στο σπίτι. Ανακατεύτηκαν βλέμματα, ενοχές.

Ο τεντάς φεύγοντας είπε στη κυρά Θοδώρα

«Σε δέκα χρόνια θα με κεράσεις και καφέ, έτσι;» και την φίλησε τρυφερά. Ο γιος είχε κρυφτεί μέσα στις σκιές που άφησε στην θέση του ο ήλιος..