Χθες το βράδυ είδα ξανά το όνειρο που βλέπουμε όλοι. Το ίδιο όνειρο. Γι αυτό ξέρουμε να το διηγούμαστε τόσο όμορφα. Όλοι.
Περπατούσα λέει στην ακρογυαλιά παρέα με το Θεό.
Πολλές στιγμές από τη ζωή μου προβάλλονταν σαν ταινία πάνω στον ουρανό.
Σε κάθε σκηνή παρατήρησα ίχνη πάνω στην άμμο.
Μερικές φορές ήταν δύο ζευγάρια ίχνη, άλλες φορές μόνο ένα.
Αυτό με ενόχλησε γιατί είδα οτι στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου, ήταν μόνο ένα ζευγάρι από ίχνη.
Τότε θυμωμένα γύρισα στο Θεό και του είπα:
Μου υπσχέθηκες πως αν σε ακολουθούσα, θα ήσουν μαζί μου πάντα.
Στις καλές και κακές στιγμές μου.
Γιατί όμως όποτε σε χρειαζόμουν πολύ, όταν υπέφερα από αγωνία, μοναξιά, φόβο
δεν ήσουν κοντά μου;
Εκείνος απάντησε:
Τις στιγμές που περνούσες δύσκολα
και έβλεπες ένα ζευγάρι ίχνη στην άμμο
ήταν τότε που σε κουβαλούσα στην αγκαλιά μου, παιδί μου!
Σοκ!! Σ ευχαριστώ που έβαλες στο μυαλό μου αυτη τη σκηνή...και ναι, εχω περπατησει κ εγω Μαζί του, αλλα όχι στην ακρογιαλιά, στήν πλαγιά ενός λόφου και μετά μ ανέβασε επάνω σ ένα ασπρο άλογο πετάξαμε μαζί με τα πουλιά. Δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου ΠΟΤΕ, την ζεστασιά που ένιωσα εκείνα τα ελάχιστα λεπτά του ονείρου και τη γαλήνη, που μου φέρνει η ανάμνησή Του.
ReplyDelete