"Ένα μείον Ένα κάνει..." Αφιερωμένο στη Παγκόσμια μέρα κατά του καρκίνου

"Ένα κι ένα κάνουν δύο".

Έτσι άρχιζε και έτσι τελείωνε κάθε συζήτηση. Τον είχαν μάθει πια όλοι. Ο μαθηματικός. Ο λάτρης της λογικής. Ακραιφνής. Ακέραιος. Ένας αριθμός. Χωρίς συμβιβασμούς. Τι να συζητήσεις άραγε  όταν ένα κι ένα κάνει δύο.
Η μοναξιά δεν τον πείραζε. Οι φίλοι μονάχα καμιά φορά τον πείραζαν. Επίτηδες του τάραζαν τους κύκλους. Έβαλαν και μια κοπέλα να του κάνει τα γλυκά μάτια.

"Μηδέν από μηδέν, μηδέν", είπε και πήγε να κλάψει μοναχός.
Σκάκι και τάβλι οι αγάπες του. Και η Ελένη η μοναδική αδερφή του. Εκείνη ήξερε τα μονοπάτια της καρδιάς του και τα γέμιζε φως. Κάθε φορά. Για την ανατολή, για το δειλινό, του έλεγε με την δική της γλύκα. Εκείνος δάμαζε το άτι μέσα του χαϊδεύοντας τα μαλλιά μικρού Αλέξανδρου. Του γιου της Ελένης. Μονάκριβος. Ταμένος στην Παναγιά την Εκατοπιλιανή. Μια φορά  πήγαν να τον χάσουν στην θάλασσα της Πάρου. Η Παναγιά τον έσωσε είπαν και από τότε τον έταξαν στην χάρη της.
"Οι γονείς πρέπει να προσέχουν τα παιδιά τους", έτσι είχε είπε εκείνος.
Στην αυστηρή ματιά του ιερέα απάντησε με την λατρεία που είχε  στην λογική. Δεν συναντήθηκαν.
Για να ανοίξει σπιτικό, ήταν αναγκασμένος το δύο να το κάνει ένα. Τον έπιανε ίλιγγος μόνο με την ιδέα. Το δύο είναι πάντα δύο, πως είναι δυνατόν να γίνει και ένα. Της εκκλησίας τα γράμματα δεν τα πολυήθελε. Τον μπέρδευαν. Τον θύμωναν. Το εγώ να γίνει εμείς. Αδιανόητο.
"Ο πόνος είναι ο γιατρός", του είπε κάποτε η Ελένη.
Όταν της απάντησε πως όλα μέσα στη ζωή είναι, ένα σκοτάδι του γράπωσε την καρδιά.

"Οι γιατροί δεν είναι θαυματοποιοί. Θα κάνουν ο,τι καλύτερο μπορούν για τον Αλέξανδρο". Αυτά βρήκε να πει.

Λευχαιμία. Βαριά αρρώστια. Ο μονάκριβός τους θα ακύρωνε τα μαθηματικά.

"Είμαστε σαν τον ανθό σε καταπράσινο λιβάδι. Φυσάει ο βοριάς και δεν μας ξαναβλέπει κανείς. Ξανασυναντιόμαστε στην αγκαλιά του Θεού", παρηγορούσε ο ιερέας.
Στο τραπέζι, δίπλα στην Ελένη  δεν καθόταν κανείς. Στον καναπέ, η θέση του Αλέξανδρου, άδεια.
"Ο άνθρωπος είναι  ένα μηδενικό", είπαν οι συγγενείς.
Ανάμεσά στα δάκρυά του, τον άκουσαν να ψιθυρίζει κάτι σαν:
«Ένα μείον ένα κάνει πάλι ένα. Αλέξανδρέ μου.»

Απόσπασμα από το Μυθιστόρημα "Μικρασίας Έρως"