Ο Γιάννης

Το διηγείται με τη πρώτη ευκαιρία σε όσους το χρειάζονται.
Ηταν η πρωτη μέρα του σχολικού έτους. Στάθηκα λίγη ώρα αμήχανα μπροστά στα παιδιά, τους μαθητές μου. Ξεκίνησα να λέω όλα εκείνα τα φανταχτερά λόγια, πως τα αγαπούσα πολύ και ήθελα το καλό τους, πως βλέπω το καθένα ξεχωριστά και το ίδιο. Ομως ήξερα οτι αυτό ήταν αδύνατο επειδή εκεί στην μπροστινή σειρά χωμένος στο θρανίο του ήταν ένας μαθητής που τον έλεγαν Γιάννη Αθανασίου.
Θυμήθηκα τον μαθητή αυτόν από τη περσινή χρονιά ότι δεν έπαιζε καλά με τα άλλα παιδιά, ότι τα ρούχα ήταν κουρελιασμένα, οτι ήταν βρώμικος και μύριζε πολύ. Εκτός όμως από αυτά ο Γιάννης μπορούσε να γίνει γρήγορα πολύ δυσάρεστος. Θα ήθηλα πάρα πολύ να παίρνω τα διαγωνίσματα του και με έναν κόκκινο μαρκαδόρο να διαγράφω όλα όσα είχε γράψει και να βάζω ένα πελώριο μηδενικό στο τέλος που θα ήταν όλο δικό του.
Σ αυτό το σχολείο ήταν υποχρεωτικό για όλους τους καθηγητές να γράψουν για το κάθε παιδί μια αναφορά. Ετσι μια μέρα μάζεψε για όλα τα παιδιά ό,τι είχε γραφτεί.Με τον Γιάννη αποφάσισε να ασχοληθεί στο τέλος.
Ο καθηγητές της πρώτης Γυμνασίου έγραψαν :" Ο Γιάννης είναι ένα υπέροχο παιδί με ένα θαυμάσιο χιούμορ. Κάνει τις εργασίες του με επιμέλεια, έχει καλούς τρόπους...είναι χαρά να τον έχεις κοντά σου"
Οι καθηγητές της δευτέρας Γυμνασίου έγραψαν "Ο Γιάννης είναι ένας άριστος μαθητής, χαίρει της εκτίμησης των συμμαθητών του αλλά αισθάνεται άσχημα επειδή η μητέρα του έχει μια σοβαρή αρρώστια και η ζωή στο σπίτι πρέπει να είναι πολύ δύσκολη"
Οι καθηγητές της τρίτης έγραψαν "Ο θάνατος της μητέρας του ήταν σκληρός γι αυτόν. Προσπαθεί για το καλύτερο. Ο πατέρας του δεν του δίνει σημασία και η ζωή στο σπίτι θα τον επηρεάσει άσχημα. Τελευταία έχει αποτραβηχθεί στον εαυτό του και δεν δείχνει ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και πολλές φορές κοιμάται στη τάξη"
Κάπου εδώ είχα ντραπεί. Τα Χριστούγεννα που μου έφεραν τα παιδιά δώρα με πολύχρωμες κορδέλλες ενώ ο Γιάννης το είχε βάλει σε μια χάρτινη σακούλα του μανάβη ένιωσα πολύ ασχημα. Ωστόσο το άνοιξα μέσα στη τάξη. Μερικοί άρχισαν να γελούν όταν είδαν το παλιό βραχιόλι από το οποίο μάλιστα έλλειπαν μερικές πέτρες, καθώς και ένα μπουκάλι με λίγο άρωμα μέσα. Οταν όμως είπα πόσο μου άρεσε το βραχιόλι η τάξη ξύνησε τα μούτρα της. Το φόρεσα και έβαλα λίγο άρωμα στο καρπό μου. Μετά το τέλος της ώρας με πλησίασε ο Γιάννης και μου είπε "Κυρία σήμερα μυρίζατε ακριβώς σαν τη μαμά μου"
Οταν έφυγαν τα παιδιά ξέσπασα σε κλάματα για τουλάχιστον μια ώρα. Την ίδια μέρα ζήτησα να έχω μερικές ώρες ενισχυτικής διδασκαλίας και ασχολήθηκα πιο πολύ με το Γιάννη. Τον Μάιο είχε γίνει ένα από τα πιο έξυπνα παιδιά  της τάξης. Παρόλο το ψέμα μου οτι θα αγαπούσα όλα τα παιδιά το ίδιο ο Γιάννης είχε γίνει ο αγαπημένος μου. Ωστόσο πήρε μεταγραφή για άλλο σχολείο
Την επόμενη χρονιά βρήκα ένα σημείωμα κάτω από τη πόρτα μου που έλεγε οτι ήμουν η καλύτερη δασκάλα του κόσμου.
Εξι χρόνια αργότερα πήρα άλλο ένα σημείωμα από το Γιάννη. Ελεγε οτι προοδεύει στις σπουδές του και ότι ποτέ δεν την είχε ξεχάσει.
Τα γράμματα συνέχιζαν να έρχονται κατα διαστήματα. Μάθαινα για την πρόοδο του, για τα μεταπτυχιακά του. Στο τελευταίο του μου έγραφε οτι ο πατέρας του πέθανε. Οτι συνάντησε ένα υπέροχο κορίτσι το οποίο θέλει να παντρεφτει και με ρώτησε αν ήθελα να τον συνοδεύσω στην εκκλησία στην θέση της μητέρας του.
Δέχθηκα με μεγάλη συγκίνηση. Εκείνη τη μέρα φορούσα το βραχιόλι με τις χαμένες πέτρες και το άρωμα που φορούσε η μητέρα του τα τελευταία Χριστούγεννα που είχαν περάσει μαζί.
Αγκαλιαστήκαμε. Ο γιατρός πια κύριος Αθανασίου μου ψιθύρισε στο αυτί
"Σας ευχαριστώ που με πιστέψατε. Σας ευχαριστώ που με κάνατε να αισθάνομαι σημαντικός και που μου δείξατε πως να κάνω την διαφορά"
Με δάκρυα στα μάτια του απάντησα
"Γιάννη τα λες λάθος. Εσύ μου δίδαξες πως να κάνω τη διαφορά. Δεν ήξερα πως να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα"