Ο Θανάσης και ο Γιώργος

Σήμερα θα σου διηγηθώ την ιστορία των δυο ανθρώπων. Κουρασμένοι και άρρωστοι βρέθηκαν στο ίδιο θάλαμο ενός νοσοκομείου.
Ο Θανάσης μπορούσε να είναι καθιστός για μία ώρα τη μέρα στο κρεβάτι του ώστε να διαλύονται τα υγρά που είχε στα πνευμόνια του. Το κρεβάτι του ήταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του θαλάμου. Ο Γιώργος όμως ήταν συνέχεια ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Ακούνητος.
Οι δυο τους κουβέντιαζαν για πολλές ώρες. Μιλούσαν για τις οικογένειες τους, τις δουλειές τους, για το στρατιωτικό, για τις διακοπές τους. Καθε απόγευμα που ερχόταν η ώρα για τον Θανάση να καθίσει στο κρεβάτι του περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια στον Γιώργο όσα έβλεπε έξω από το παράθυρο.
Εκείνος περίμενε πως και πως την ώρα που ο φίλος του θα ανακάθιζε και θα ξεκινούσε να του διηγείται όσα έβλεπε.
"Βλέπω το καταπράσινο πάρκο με την υπέροχη λίμμη" είπε ο Θανάσης. "Οι πάπιες και οι κύκνοι παίζουν στο νερό με τα μικρά παιδιά. Μερικά μάλιστα έχουν φτιάξει πολύχρωμες βαρκούλες και τις έβαλαν στη λίμνη. Ερωτευμένα ζευγάρια αγκαλιασμένα περπατούν ανάμεσα στα δένδρα σιγοψυθιρίζοντας. Προσφέρουν λουλούδια ο ένας στον άλλον καθώς ο καταγάλανος ουρανός τα έχει όλα στην τεράστια αγκαλιά του"
Ο Γιώργος αχόρταγα άκουγε το Θανάση να του περιγράφει όσα έβλεπε. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του καθώς μέσα στο μυαλό του ζούσε την παραμικρή λεπτομέρεια και έβλεπε και τον εαυτό του να περιδιαβαίνει το πάρκο με το αγαπημένο του ποδήλατο.
Ενα απόγευμα ο Θανάσης περιέγραψε μια παρέλαση με την μπάντα του δήμου. Παρόλο που ο Γιώργος δεν άκουγε τη μουσική ο Θανάσης του την περιέγραφε τόσο ζωντανά που ήταν σαν να άκουγε ο Γιώργος το κάθε τι.
Ξαφνικά μια σκέψη τρύπωσε στο μυαλό του Γιώργου. Γιατί ο Θανάσης είχε αυτό το πλεονέκτημα να βλέπει και να απολαμβάνει τη ζωή ενώ εκείνος ήταν υποχρεωμένος να είναι ακίνητος στο κρεβάτι του και να εξαρτάται από το Θανάση;
Δεν μπορούσε να ησυχάσει. Έπρεπε να είναι εκείνος στη θέση του Θανάση. Αυτή η σκέψη τον είχε κυριέψει.
Αργά το βράδυ καθώς κοιτούσε το ταβάνι, μη μπορώντας να απελευθερωθεί από τη σκέψη αυτή άκουγε το Θανάση να έχει πνιγεί από τα υγρά στα πνευμόνια του. Τον έβλεπε που προσπαθούσε απεγνωσμένα να πατήσει το κουμπί για να έρθει βοήθεια. Κανένας δεν άκουγε από τον διάδρομο. Δεν μπήκε στο κόπο να πατήσει το δικό του κουμπί. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Ο βήχας, το πνίξιμο, η ανάσα. Τώρα υπήρχε μόνο νεκρική σιγή.
Το επόμενο πρωι μπήκε η νοσοκόμα για το πρωινό μπάνιο τους. Οταν είδε οτι οτι ο Θανάσης είχε πεθάνει φώναξε βοήθεια για να τον πάρουν από το δωμάτιο. Ο Γιώργος περίμενε τη κατάλληλη στιγμή και ζήτησε να τον μεταφέρουν δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα με χαρά πραγματοποίησε την επιθυμία του.
Αργά, με πολύ κόπο ο Γιώργος ανασηκώθηκε στους αγκώνες του. Επιτέλους ήρθε η ώρα να βλέπει εκείνος έξω από το παράθυρο. Να μην εξαρτάται από κανέναν. Εβαλε λίγη δύναμη ακόμα. Εφτασε στο περβάζι για να διαπιστώσει οτι έξω από το παράθυρο ήταν μόνο ένας τεράστιος τοίχος.