Θαρρετές πολεμίστριες του χειμώνα.
Την ώρα που εμείς είμαστε βυθισμένοι στην θλίψη και την καταχνιά , εκείνη ξεσπαθώνει την ομορφιά της.
Μυγδαλιές. Νύφες λεβέντισσες, ντύνονται, στολίζονται για να σταθούν ολόρθες.
Μερικές πιο νωρίς από τις άλλες. Πάντα άλλωστε υπάρχουν πρωτοπόροι. Εκείνοι που βιάζονται να φέρουν την άνοιξη. Οι μυγδαλιές είναι συνεπείς. Εκεί που λες "δεν αντέχω άλλο το κρύο, ναχα τώρα λίγο ήλιο", νάτες με τα μαγικά κλαδιά τους, έτοιμες να φωτίσουν εκείνες τα σκοτάδια μας πρώτες. Λες και συναγωνίζονται το φως. Μα αυτές μιλούν πρώτα στη ψυχή.
Ας είναι λοιπόν ο ουρανός μας κουρσεμένος από σύννεφα και ο αγέρας να μυρίζει καμμένα όνειρα. Φωλιάζει μέσα μας η αντίσταση και η ελπίδα.
Μας το λέει η μυγδαλιά.
ΥΓ
Η φωτογραφία από την Ίμβρο, την πατρίδα!!
Αν μη τι αλλο μια παραπομπη απο το πεδιο του tweet,που αξιζε πραγματικα.Χρονια προσπαθω να ξανανιωσω/ξαναδω τις μυγδαλιες οπως τοτε μικρακι στο χωραφι με τα ροζ δεντρα και κατω το χορταρι, νομιζα πως πραγματοποιησα μεταβαση στον παραδεισο.
ReplyDelete