Μην ελπίζεις

Μια μέρα είχα πάει στο σταθμό των τραίνων για να παραλάβω ένα φίλο που ερχόταν από την επαρχία. Καθώς κοιτούσα λοιπόν επίμονα το κόσμο προσπαθώντας να ξεχωρίσω τον φίλο μου από δίπλα μου περνούσαν επιβάτες  κουβαλώντας τις βαλίτσες τους. Σε μια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιον άνδρα που ερχόταν προς το μέρος μου κρατώντας δυο μικρα σακκίδια. Σταμάτησε ακριβώς δίπλα μου να χαιρετήσει την οικογένεια του.
Πρώτα πλησίασε τον νεαρότερο γιο του, θα ήταν γύρω στα έξι, και απίθωσε τα σακίδια του στο πάτωμα. Αγκαλιάστηκαν ζεστά για αρκετή ώρα. Καθως απαομακρύνονταν για λίγο για να κοιτάξει ο ένας το πρόσωπο του άλλου άκουσα τον πατέρα να λέει
"Χαίρομαι τόσο πολύ που σε βέπω γιε μου, μου έλειψες τόσο πολύ!"
Ο γιος του κάπως ντροπαλά απάντησε
"κι εγώ μπαμπά!"
Υστερα ο άνδρας στάθηκε και κοίταξε στα μάτια τον μεγάλο του γιο, γύρω στα δέκα πρέπει να ήταν, και καθώς αγκάλιασε με τις παλάμες του το πρόσωπο του μικρού είπε
"Εχεις γίνει πια σωστός άνδρας. Σ αγαπώ πολύ γιε μου!"
Αγκαλιάστηκαν κι αυτοί για πολύ ώρα.
Καθως συνέβαινε αυτό, ένα κκοριτσάκι που θα ήταν δεν θα ήταν δυο χρονών, γύρευε να απελευθερωθεί από την αγκαλιά της μάνας του για να πάει στον πατέρα του.
"Γεια σου μικρό κοριτσάκι" του είπε ο πατέρας του και το πήρε τρυφερά στην αγκακλιά του. Του έδωσε φιλιά στο κατακόκκινο προσωπάκι, κράτησε τη κόρη του κοντά στην αγκαλιά του και την κουνούσε απαλά πέρα δώθε. Μετά την παρέδωσε πίσω στην γυναίκα του. Το μικρό ηρέμησε και έγυρε το κεφαλάκι του στον ώμο της μητέρας του πολύ ευτυχισμένο. Τότε είπε ο άνδρας
"Κράτησα το καλύτερο για το τέλος"
Πλησίασε στη γυναίκα του και της έδωσε το πιο παθιασμένο φιλί που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Την κοιτούσε για ώρα στα μάτια και της είπε
"Σ αγαπώ τόσο πολύ"
Εμειναν εκεί για ώρα βυθισμένοι στο πάθος και την αγάπη τους στέλνοντας χαμόγελα ο ένας στον άλλον δίχως να αφήσουν ούτε λεπτό το χέρι ο ένας του άλλου.
Για μια στιγμή μου θύμησαν ένα νιόπαντρο ζευγάρι αλλά και πάλι υπολογίζοντας από την ηλικία των παιδιών τους μάλλον έκανα λάθος. Μπερδεμένος σκεφτόμουν οτι ήμουν μάρτυρας μιας υπέροχης αγάπης. Τόσο που αισθάνθηκα άβολα στο σκηνικό. Παράταιρος. Δεν κρατήθηκα ωστόσο και ρώτησα
"Πόσο καιρό είστε παντρεμένοι;"
"Δεκατέσσερα χρόνια μαζί και δώδεκα παντρεμένοι" μου απάντησε ο άνδρας χωρίς να σταματήσει να κοιτάζει τη γυναίκα του στα μάτια
"Και καλά πόσο καιρό έχετε να ειδωθείτε;" ρώτησα
Εκείνος χαμογελώντας μου λέει
"Δύο ολόκληρες μέρες!"
"Δυο μέρες;" έμεινα έκπληκτος. Από την ένταση της υποδοχής υπέθεσα οτι μάλλον θα απουσιάζε αρκετές εβδομάδες αν όχι μήνες. Η έκφραση στο πρόσωπο μου με πρόδωσε. Είπα τότε ελπίζοντας να τελειώνει η εισβολή μου σε αυτον τον παράδεισο της αγάπης και να γυρίσω στο φίλο μου
"Ελπίζω και ο δικός μου ο γάμος να έχει τόσο πάθος ύστερα από δώδεκα χρόνια"
Τότε ο άνδρας σταμάτησε να χαμογελά
Με κοίταξε ίσια στα μάτια και με δύναμη που άγγιξε την ψυχή μου μου είπε κάτι που με έκανε διαφορετικό άνθρωπο. Μου είπε
"Μην ελπίζεις φίλε μου, αποφάσισε το!"
Υστερα ξαλαέλαμψε το υπέροχο του χαμόγελο, μου έσφιξε το χέρι και μου είπε
"Ο Θεός να σε έχει καλά!"