Να μείνεις παιδί.

Δεν ξέρω αν σας έχω πει γι' αυτό το κοριτσάκι άλλη φορά.
Είναι τώρα, στην δευτέρα Δημοτικού. Πανέξυπνο και πανέμορφο, όπως άλλωστε όλα τα μικρά παιδιά.
Λοιπόν, στο νηπιαγωγείο ετοίμαζαν κάποια γιορτή τους. Θα είχαν και ένα μικρό θεατρικό. Η δασκάλα τους τους είχε πει πως την άλλη μέρα θα μοίραζε τους ρόλους. Η Ελενίτσα, περιττό να σας πω πως δεν κοιμήθηκε από την αγωνία της. Ήθελε τόσο πολύ να της δώσει η κυρία της ένα ρόλο για να παίξει. Συνέχεια μιλούσε γι' αυτό.
"Πως θα είναι;Θα μάθω τα λόγια μου καλά να τα πω;", "Θα μου αρέσει;" "Θα έχω να πω πολλά;" Τι κουστούμι θα έχω;"
 Ενθουσιασμένη και γεμάτη αγωνία πέρασε η μέρα.
Την επόμενη όταν πήγε η μαμά της να την πάρει από το σχολείο, η Ελενίτσα τρέχοντας ήρθε με καταχαρούμενα ματάκια, γελαστή και ευτυχισμένη να αγκαλιάσει την μαμά της.
" Μαμά, δεν θα το πιστέψεις!" της είπε. "Μάντεψε τι ρόλο μου έδωσαν!!
Να χειροκροτώ και να φωνάζω: Μπράβο!! Δεν είναι απίθανο;;;"