Μιρέλλα

Δεν ήταν απαισιόδοξη. Ηταν από κείνους τους ανθρώπους που λες ότι  ο ρεαλισμός τους προσπαθεί να κονταροχτυπηθεί με την αισιοδοξία και μερικές φορές χάνει…στα σημεία. Αυτά τα σημεία όμως τυχαίνει να είναι σημεία, σημάδια τόσο ταιριαστά στις ζωές των φίλων της…που στο νου τους η Μιρέλλα είναι ένα κορίτσι με σημάδια κρυφής απελπισίας.

Ο πατέρας της, ένας απόμαχος της ζωής. Ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο ταξίδι. Να γυρίσει στο σπίτι, όπως του αρέσει να το περιγράφει.  Δίχως να το θέλει εκείνη έπρεπε να σχετιστεί με τον θάνατο. Να διαπραγματευτεί μαζί του, επειδή όπως έδειχναν όλα, θα χτυπούσε σύντομα την πόρτα τους. Επρεπε να είναι προετοιμασμένη. Μεσα της είχε καταφέρει εδώ και καιρό να συναρμολογήσει το παζλ του τέλους. Η απαισιοδοξία της ήταν το εργαλείο που θα ολοκλήρωνε το έργο. Κι ας μην άρεσε στους φίλους της. Τι κι αν τους πλήγωνε; Στο κάτω κάτω ο θάνατος είναι κοινή μοιρα για όλους. Ας ήταν προετοιμασμένοι. Καλό τους έκανε.

Ήρθε. Στάθηκε έξω από την πόρτα τους. Η ανάσα του φλόγιζε, πάγωνε τη ψυχή της. Καθόταν στο κρεβάτι δίπλα στον πατέρα της. Του κρατούσε σφιχτά το χέρι. Μη τον χάσει. Μη τον ξεχάσει.

«Μιρελλα μου» της είπε εκείνος χαιδεύοντας το μπράτσο της «σε παρακαλώ να θυμάσαι ότι ο θάνατος τελειώνει τη ζωή μου, όχι την σχέση μας»!