Σήμερα η καταιγίδα σάρωσε στο πέρασμά της τα πάντα. Τώρα παγωνιά. Χειμώνας. Με κάνει λοιπόν να αναρρωτιέμαι, τι καταιγίδα ήταν αυτή που σάρωσε τη ζωή μέσα από το σπίτικό μου..
Τρύπωσε μέσα από τα αμπαρωμένα παραθυρόφυλλα και έσβησε τις λάμπες
Και έκλεψε τα στέφανα μέσα από τη θήκη τους
Τι βοριάς!
Τι θύελλα!
Που χάθηκαν όλοι;
ΥΓ
Τέτοιες μέρες η μνήμη γυρίζει στην αγκαλιά της μάνας της. Οι φωτογραφίες είναι απο την Ιμβρο. Το σπίτι μου, οι λάμπες μας, η στεφανοθήκη των γονιών μου.
Η αγκαλιά της μάνας μας είναι το πιο ασφαλές μέρος! Εκεί στρεφόμαστε όλοι όταν κάτι δεν πάει καλά....
ReplyDeleteTίποτε δε γκρεμίζεται τίποτε δεν πεθαίνει όταν στης μνήμης μας τα συρταράκια πάρει θέση παρέα με μοσχοβολητά φακελάκια που δεν αφήνουν να μουχλιάσει.
ReplyDeleteΑχ ...η μνήμη!