Φίλος

Ένα παράξενο πράγμα! Κάθε φορά που είναι να γίνει κάτι μεγάλο, με κυριεύει ώρες πριν αναστάτωση. Να μην έχω τόπο να σταθώ. Το κορμί και το πνεύμα σαν να μάχονται για να ξεφύγουν από το κακό που πλησιάζει.
Χθες ήταν από αυτές τις νύχτες. Δεν έκανα λάθος.
Κατά τις 3 το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο. Ήμουν προετοιμασμένος.
Όταν ύστερα από λίγη ώρα έφτασα στον τόπο του ατυχήματος, μια αόρατη τανάλια έσφιγε τη καρδιά μου και όλο το αίμα έγινε δάκρυα. Έτρεξα μέσα στο σωρό από τα συντρίμια και βοήθησα τους πυροσβέστες να βγάλουν, ευτυχώς ζωντανό, τον Γιώργο.
Μέσα από τα ματωμένα του χείλη ακούστηκε κάτι σαν
«Ευχαριστώ ρε φίλε!»
Χαμογέλασα γλυκόπικρα.
Με τον Γιώργο δεν είναι εύκολα τα πράγματα, ούτε ήταν.
«Φίλε,ε;» του χαμογέλασα ξανά σα να του θύμιζα όλο το ιστορικό.
«Και από πότε έχω κερδίσει αυτόν τον τίτλο;» τον ρωτάω καθώς προσπαθώ να στηρίξω το χέρι του γύρω από τον ώμο του πυροσβέστη.
«Εδώ και καιρό..» συνέχιζε μέσα στον πόνο του. «Μόνο που το αποψινό μ έκανε να το ανακαλύψω. Και να σου πω και κάτι; Αυτόν που τηλεφωνείς στις τρεις τα χαράματα, τον έχεις στη καρδιά σου για πολύ ξεχωριστό, κι ας μην το ξέρεις!»