Απογευμα Κυριακής

Τα απογεύματα της Κυριακής είναι βομβαρδισμένα μ εκείνη τη μελαγχολία που παραλύει το σώμα και δεν το αφήνει να σηκωθεί από τη πολυθρόνα. Εκεί βρέθηκε ο Θάνος τη περασμένη Κυριακή. Δίπλα στη μπαλκονόπορτα που λουζόνταν στο φως του κύκνειου άσματος του ήλιου. Η τηλεόραση ανοιχτή δίχως φωνή, για να υπάρχει η υποψία συντροφιας. Τα ακουστικά μόνιμα κολλημένα στ αυτιά να μεταφέρουν την ουδέτερη μουσική στη καρδιά που δεν είχε διάθεση για τίποτα.
Στα χέρια του ο Θάνος κρατούσε το κινητό του πατέρα που βρήκε παρατημένο στο τραπέζι. Ο πατέρας αγαπούσε την τεχνολογία και του άρεσε να έχει έξυπνα κινητά, τα οποία πάντα χρησιμοποιούσε για να καλεί και να στέλνει μηνύματα. Κατα τα άλλα ήταν ένας στοργικός άνθρωπος που φρόντιζε την οικογένεια του.
Ο Θανος έβαζε και έβγαζε προγράμματα, δοκίμαζε παιχνίδια, σπάζοντας τα νεύρα του χρόνου. Δεν του έδινε καμία σημασία. Λες και δεν υπήρχε.
Με τον πατέρα του ο Θάνος είχε μια υπέροχη αδιάφορη σχέση. Ο καθένας ζούσε ήσυχα την παράλληλη ζωή του. Δεν ενοχλούσε ο ένας τον άλλον κι αυτό ομόρφαινε τις στιγμές τους. Ισως η έλλειψη κηρυγμάτων να μειώνει τις αντιστάσεις και οι παράλληλες ζωές να υπερβούν τη γεωμετρία κάποια μέρα.
Όση ωρα περνούσαν αυτές οι σκέψεις από το μυαλό του, περνούσαν και οι φωτογραφίες που τραβούσε ο πατέρας. Πολλές φωτογραφίες από τα μέρη που είχαν επισκεφτεί όλοι μαζί, αλλά και μόνος του. Ασυναίσθητα ανοιξε τα μηνύματα. Απο τον κύριο Γιώργο τα πιο πολλά. Είναι καινούργιος στο λογιστήριο και μέχρι να μάθει κρέμεται από τον πατέρα του Θάνου. Ξαφνικά πετάγεται από τη πολυθρόνα. Σα να του πέταξαν νερό παγωμένο στη καρδιά του. Στην οθόνη του κινητού μηνύματα από μια άγνωστη κυρία. Ερωτόλογα. Και φωτογραφίες. Και πάλι ερωτόλογα. Με ανταπόκριση.
Το βράδυ της Κυριακής πέρασε ανάμεσα σε πυρωμένα καρφιά που τυρρανούσαν το νου του. Να το πει στη μητέρα και να καταστρέψει το γάμο της, η να το αποσιωπήσει και να καταστρέψει τον εαυτό του;