Άννα

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας κρυφός αγαπημένος μήνας του Αίολου. Είναι ο αγαπημένος του επειδή φυσάει δίχως να κουνιέται φύλο στα δένδρα, την ώρα που πολλές οικογένειες είναι ξεσηκωμένες. Πολλά σπιτικά μοιάζουν ανεμοδαρμένα δίχως τα ύψη. Βέβαια αυτά πολύ θα τα ήθελαν.
Η Άννα έτυχε χθες το πρωί να είναι για λίγο μόνη στο σπίτι. Απολάμβανε την ησυχία. Πράγμα παράξενο επειδή τον τελευταίο καιρό η ηρεμία είχε εξοριστεί σε χώρα μακρινή. Τη θέση της είχε πάρει μια μεγάλη τάφρος για να χωρίσει από τη μια την Αννα και απο την άλλη τους γονείς της. Επειδή η απόσταση είναι μεγάλη συνομιλούν μόνο με φωνές.
Οι φωνές πάλι μοιάζουν με μεγάλα φτυάρια που ανοίγουν την τάφρο ολοένα και πιο πολύ.
Έτσι τούτο το πρωινό η Αννα βρήκε την ευκαιρία να περιδιαβεί το σπίτι και να ακούσει τις σκέψεις της, το χτύπο του ρολογιού, τον ανεμιστήρα του ψυγείου, τα βήματα της πάνω στο πάτωμα. Εκείνα πάλι την έφεραν στο κομοδίνο της μητέρας. Πάνω εκεί ήταν ξεχασμένο το κινητό της. Ανοιχτό. Δυο μηνύματα στην οθόνη σε κοινή θέα.
Η Άννα έσκυψε, πήρε το κινητό και διάβασε.
Η μητέρα είχε στείλει μήνυμα στον άνδρα της. Εγραφε:
«Τι πατέρας είσαι εσύ που θα αφήσεις τη κόρη μας να φύγει 2.500 χιλιόμετρα μακρυά μας, να πάει σε κείνο το Πανεπιστήμιο; Στην άκρη του κόσμου; Γιατί;»
Ο πατέρας είχε απαντήσει με τα παρακάτω λόγια
«Επειδή όλος ο υπόλοιπος κόσμος τη χρειάζεται. Γι αυτό!»
Το νοιάξιμο μερικές φορές, αν δεν τον γνωρίζουμε, δεν το αναγνωρίζουμε. Η Άννα το έμαθε. Η τάφρος έπρεπε να κλείσει το γρηγορότερο.