το κουτάβι

Ήταν προχωρημένη η ώρα, όταν άνοιξε η πόρτα του επαρχιακού καταστήματος πώλησης κατοικιδίων ζώων.
ο καταστηματάρχης χαιρέτησε τον μικρό που μπήκε μέσα.
- Καλώς τον Γιώργο, του λέει. Πως από δω;
- Καλησπέρα κυρ Νίκο, λέει αυτό, να θέλω να αγοράσω ένα σκυλάκι.
- Ποιο σου αρέσει; ρωτάει εκείνος
Ο μικρός κάνει μια βόλτα μπροστά από τα κλουβιά. Στο χέρι του όμως δεν κρατά παραπάνω από 2 Ευρώ.
- Πόσο κάνουν; ρώτησε
- Τα κουταβάκια; 10 Ευρώ, είπε ο κυρ Νίκος.
- Τι κρίμα, είπε το μικρό παιδι και αναστέναξε, δεν μου φτάνουν, τουλάχιστον μπορώ να τα κοιτάξω;
- Ευχαρίστως λέει ο καταστηματάρχης, με την ησυχία σου, εγώ πάω λίγο μέσα.
Εκείνη την ώρα, ένα τσούρμο από μικρά κουταβάκια έρχονται τρέχοντας από μέσα.
-Με πεθυμήσατε ε; γέλασε εγκάρδια και έσκυψε να τα μαζέψει.
Όμως ένα μικρό σκυλάκι, κατέφτασε τελευταίο.
- Τι έχει αυτό; ρώτησε ο Γιώργος, γιατί καθυστερεί;
- Το καημένο! απάντησε ο κυρ Νίκος, γεννήθηκε κουτσό.
- Μήπως μπορώ να το αγοράσω; ρώτησε με λαχτάρα ο μικρός. Σε παρακαλώ κυρ Νίκο, μπορώ;
- Τι να το κάνεις αυτό μικρέ μου; Σου είπα, είναι κουτσό! Δεν θα μπορείς να τρέχεις μαζί του, να παίζεις, δεν θα μπορεί να σε ακολουθεί όπου κι αν πηγαίνεις, θα σε κουράζει!
- Κυρ Νίκο το θέλω, δεν με πειράζει!
- Βρε παιδί μου, επέμενε αυτός, δεν ακούς; γεννήθηκε σακάτικο, είναι σχεδόν άχρηστο σου λέω, δεν αξίζει.
Τότε ο μικρός, ανασηκώνει το παντελόνι του για να φανεί το πρόσθετο μέλος. Το δεξί του πόδι ήταν ξύλινο.
Ο καταστηματάρχης μήν μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του, έτρεξε στον μικρό, τον αγκάλιασε και τον παρακάλεσε να τον συγχωρέσει.

 

Μια απο τις πολλές ιστορίες που δίνουν το στίγμα της σημερινής παγκόσμιας μέρας.