δημιουργεις η αναπαριστάς

Καινούργια εβδομάδα με καινούργιες προκλήσεις να νεύουν στην πορεία μας.
Το κουδούνι του σχολείου ήδη έχει χτυπήσει. Το μάθημα της πρώτης ώρας έχει ξεκινήσει, έτσι όπως είναι κάθε εβδομάδα τέτοια ώρα. Ελπίζω συναρπαστικό. Τέτοιο που να έχει διαλύσει μέσα στον ουρανό της τάξης το σύννεφο που μας τυρρανά στον δικό μας ουρανό.
Καθώς προετοιμάζομαι για την επόμενη ώρα, σκέφτομαι πως υπάρχει ένα κρυφό μήνυμα στην εκπάιδευση, γενικά στο σχολείο:
"Πως όλα τα προβλήματα του κόσμου έχουν λυθεί, είναι μέσα στο κεφάλι του δάσκαλου και το μόνο που μένει είναι να ακολουθηθεί η διαδικασία μεταφοράς από εκεί στο μυαλό του μαθητή!!"
Ουσιαστικά όμως πρόκειται για ένα μεγάλο λάθος!!
Ο κόσμος, η έστω το περισσότερο μέρος του, είναι άδειος και αναμένει να γεμίσει. Γιατί να περιμένει κάποιος να τον ταίσουν με έτοιμες απαντήσεις και να μην βουτήξει ο ίδιος μέσα στον κόσμο να τις βρει η να τις δημιουργήσει;
Δεν είναι πιο συναρπαστικό να δημιουργείς εσύ τον κόσμο, παρά βαριεστιμένα να τον αναπαριστάς;