Μέρα γενεθλίων, μέρα αναμνήσεων.

Σήμερα ο νους γυρίζει πολλά χρόνια πίσω.

Τότε που οι μέρες στα παιδικά μου μάτια, φάνταζαν ήρεμες, φωτεινές.

Μοιραζόμαστε μερικές;

Στην κούνια μου, δυο μηνών,

να ατενίζω με απορία το μέλλον.

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα όπλα. Κάποιο Πάσχα, μου έκαναν δώρο αυτό το πιστόλι.

Η στεναχώρια ήταν τόσο φανερά ζωγραφισμένη στα μάτια μου, ώστε θέλησαν να την αποτυπώσουν και στην φωτογραφία.

 

 

 

 

 

 

 

Με τον παππού μου τον Νικόλα.

Οσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου "Μικρασίας Έρως", ίσως αναγνωρίσετε στην φωτογραφία αυτή τον Νικόλα με το βιολί.

Αυτός είναι που έθαψε στο χωράφι το βιολί του, λίγη ώρα πριν φύγουμε...

Με την μαύρη σχολική ποδιά μου με τον κολλαριστό άσπρο γιακά, στην αυλή του σχολείου. Του τούρκικου εννοείται. Η τσάντα μου πεταμένη στο πλάι, πως αλλιώς να δείξω πως δεν τα ήθελα τα τουρκικά. Με την πρώτη ευκαιρία το φανέρωνα όπως μπορούσα.

 

 

Εδώ με τους γονείς μου, τον Νικόλα (για όσους πάλι έχουν διαβάσει το παραπάνω βιβλίο, είναι ο Νικόλας ο μπακάλης, με τη χρυσή καρδιά και την απαντοχή της ζωής του, την Ζαχαρώ. Εδώ είναι και αυτή.

 

Να και μια καλοκαιρινή μέρα στην Αγιά Καλίπ'

Το καρπούζι είχε από ώρα κρυώσει μέσα στην θάλασσα, και ήρθε η ώρα να μας δροσίσει από τον ήλιο του Ιούνη.

Ο κάθε ένας από τους ανθρώπους της φωτογραφίας αυτής και μια ιστορία, όπως άλλωστε ο καθένας μας έχει την δική του.

Ομως αυτή είναι δική μου ιστορία, και αυτοί είναι μερικοί από τους δικούς μου ανθρώπους, η παρουσία και η μνήμη τους θα με συνοδεύει για πάντα.

Το παρόν και το μέλλον έχουν ανεξίτηλη την σφραγίδα των παραπάνω αναμνήσεων, που δεν είναι μόνο αναμνήσεις, αλλά και τα πανιά της βάρκας που αρμενίζει στο χρόνο. Αυτό που αλλάζει είναι η ικανότητα να τα γυρίζεις προς την μεριά που φυσά ο αγέρας, δίχως να περιμένεις πότε θα γυρίσουν απο μόνα τους προς τα κει!